Balloon goodbye.

Το μακρινό Περού θα αρχίσει να μου λείπει.Μειωνόμαστε οι συνοδοιπόροι.
Λυπάμαι που είμαι αρκετά εγωίστρια για να το αναφέρω.Και λυπάμαι ακόμα πιο πολύ που δεν έχω καταφέρει ακόμα να βάλω όρια στους συναισθηματισμούς μου.
Αλλά υποθέτω πως είχα συνηθίσει στο να μετρώ πλάτες εραστών κι όχι φίλων.

Θα αρχίσω να επιστρατεύω μηνύματα περιστεριών και καπνού,βεγγαλικών,ανέμων και μπουκαλιών καλά ασφαλισμένων και πλεούμενων εις τας θάλασσας.
Ίσως να αφήνω και μερικά μπαλόνια...αλλά είναι επισφαλή αυτά.Κι όταν σκάνε κάνουν κρότο.

Υποθέτω πως θα συνηθίσω.
Άλλωστε δεν μπορεί να ναι τόσο άσχημη η σιωπή στην ολότητα της.Κάτι ίσως να μ'αρέσει.

Λυπάμαι που δεν θα υπάρχουν πια τα πολύωρα τηλεφωνήματα στην καθημερινότητα μου ,ούτε οι νυσταγμένες καλημέρες με το πρόγραμμα της ημέρας.

Μα πιο πολύ λυπάμαι για την πολυθρόνα που θα περιμένει πάντα στο Περού,και κανείς ποτέ δε θα καταφέρει να τη γεμίσει όπως το κορίτσι μου ,με τα πορτοκάλια.



Δεν ξέρω τι θα απογίνει η "Ηλιόλουστη".Υποθέτω πως θα λάμψει.

δε ξέρω τι θα απογίνω εγώ.

υποθέτω πως θα σβήσω.

Νομίζω πως...

όλα απότομα τα κάνω

Ανοιξιασαμε.

Μου είπαν να λέω πως έμαθα πως μπήκε αλλά δεν ακούστηκε πριν λίγο καιρό η άνοιξη.

Η αλήθεια είναι πως εγώ δεν κατάλαβα ακριβώς και απλά έβγαλα να αερίσω.

Χαλιά παπλώματα μπαλώματα εσώψυχα και ακριβοπληρωμένα κουτάκια από κονσέρβες.


Μέτρησα 123 κεραμίδια χρώματος κεραμιδί ,67 κερασί και ίσως 2 πράσινα.

Κατά τ' άλλα...
η ζωή δεν μπορεί να είναι τόσο αδιάφορα μικρή.
Μου τη μικραίνουν και μου την παραδίδουν έτσι άλλοι.


Εξακολουθώ να βλέπω όνειρα και να τα διαλύω μόλις ξυπνήσω.Εξακολουθώ να ακούω...μα έχω πάψει να βλέπω. Ψηλαφίζω ,συλλαβίζω και εν τέλει βρίζω.


Αναζητώ ένα χώρο δικό (μου) .

και δεν βρίσκω παρά μόνο γωνίες σκονισμένες. θα πάψω να μιλώ.

θα πάψω να αγαπώ.

Θα πάψω να παύω.ίσως και να αναπνέω.

αλλά θα αντέξω.

Όταν σου λέω πορτοκάλι να με αγκαλιάζεις...

Είναι σφαιρικό, συνήθως όσο μια ανθρώπινη μπουνιά! Πορτοκαλί, σε διάφορες αποχρώσεις πάντα! Με φύλλο, ή χωρίς! Μυρίζει έντονα ή πιο ελαφρά! Πάντως το σίγουρο είναι ότι κανένα πορτοκάλι δεν είναι ίδιο... Και το ακόμα πιο σίγουρο είμαι ότι πλέον έχω μάθει κάθε περίεργη και ξεχωριστή τους "πτυχή"!
Ξέρεις όταν ήμουν μικρή, είχαμε μια φρουτιέρα στο τραπέζι της κουζίνας! Η μαμά πάντα τοποθετούσε με τάξη τα ολόφρεσκα πορτοκάλια κι εγώ καθόμουν και τα χάζευα ώρες ατελείωτες... Έκλεινα τα μάτια και αφουγκραζόμουν... Λες και θα μου τραγουδούσαν... Αισθανόμουν το άρωμά τους! Και λάτρευα την υφή τους!
Σε όλα τα νηπιακά και στα πρώτα σχολικά μου χρόνια ήμουν πεπεισμένη ότι αυτό που οι άλλοι ονόμαζαν καρδιά, κάτω από το δικό του στήθος φάνταζε ένα υπέροχο πορτοκάλι! Αργότερα βέβαια μου κατέρριψαν αυτήν την πεποίθηση..
Ως νέα έφηβη... είχα το συνήθειο να παίρνω τα πορτοκάλια από την φρουτιέρα, να τα βάζω πάνω στο κομοδίνο μου και να τα ζωγραφίζω... Κάτι που μεγαλώνοντας έγινε καθημερινή ασχολία!...
Στα Λυκειακά χρόνια μετά το σχολείο πήγαινα στο ίδιο πάντα κοντινό μανάβικο και καθόμουν ώρες ολόκληρες μπροστά από τον πάγκο με τα πορτοκάλια, διαλέγοντάς τα πολύ προσεκτικά και έφευγα για το σπίτι με μια μεγάλη χαρτοσακούλα αγκαλιά... Διαφορετικά σε υφή, σε απόχρωση, σε σχήμα (όσο γίνεται αυτό), σε οσμή... Αλλά όλα πορτοκάλια! Έμπαινα σπίτι και έτρεχα στο δωμάτιο... Τα έβαζα διαφορετικά να ποζάρουν πάντα και με μεγάλη αφοσίωση τα ζωγράφιζα... "Σχέση ερωτική" έλεγε η μαμά!...

Μπα! Τώρα πια δεν ζωγραφίζω... Δεν βρίσκω χρόνο... Μόνο όταν μελαγχολώ βάζω ένα -δύο πορτοκάλια απέναντι και τα σκιτσάρω! Σου είπα ποτέ ότι όταν βάζω ένα πορτοκάλι μπροστά μου, όταν έχω για μάσκα μου ένα πορτοκάλι αισθάνομαι εκείνη την στιγμή αληθινή! Ενίοτε νιώθω ευάλωτη... Αλλά από πότε αυτό είναι κακό?...
...Τι έλεγα?
Α! ναι! Για τα πορτοκάλια! Ότι κάθε ένα τους είναι ξεχωριστό! Όπως οι άνθρωποι!... Όπως όλα!... Όπως εσύ κι εγώ! Γι' αυτό όταν σου λέω πορτοκάλι να με αγκαλιάζεις...

Συλλέγουμε ομορφιά

Marissa Nadler - Mexican Summer
Directed by Joana Linda