δεν κάνουμε τέχνη εδώ.

Πεντε και 48

πέντε και 47

πέντε και 37 ....

τρεις και 29...

7 και 29...

δεν μπορεί να αυξάνονται!Μειώνονται!Μόνο μειώνονται...

Σου γράφω τώρα γιατί ξέρω πως δε θα το διαβάσεις παρά μόνο την Κυριακή που θα 'χεις επιστρέψει.
δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο ανόητη νοιώθω που το κάνω...αλλά πάντα ,από πάντα και για πάντα καταφύγιο θα ναι αυτές οι ανόητες γραμμές που "σχεδιάζω" όταν δεν αντέχω εμένα τον κόσμο ή και σένα ακόμα.

Νοιώθω μα δε θα σου πω τι.
Για μένα είναι το πιο βασικό!Νοιώθω.Και μάλιστα χάρις σε σένα.

δε θα αλλάξω μουσική...είμαι αρκετά χαρούμενη για ένα βαλς.

Υ.Γ.Έχω άγχος..