Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

infamy


Τι γνωρίζεις από το τίποτα του λίγου μου ,αν όχι το ίδιο?

Μη με ρωτάς .Σου απάντησα.


Αγνοείς τα πάντα και νομίζεις πως γνωρίζεις το παν.



Αυτό σε κάνει ανόητο.



Αυτό σε κάνει άνθρωπο.



....



άνθρωπο.



Θα σου δώσω μια γεύση.



Αδιαφορώ για το αν δουλεύεις ή αν κοιμάσαι.

Αδιαφορώ για το αν σε ζαλίζω ή σε κουράζω.

Πιθανό να μιλώ με τις ώρες για μένα όσο και να σιωπώ ακούγοντας εσένα να μιλάς για σένα.



Αναπνέω με θόρυβο όταν σε αισθάνομαι κοντά απλά για να σε παραπλανήσω .Να μην ακούσεις τίποτα από μένα και καταλάβεις πως αυτό που πραγματικά είμαι είναι τόσο γεμάτο που σου είναι αδύνατο να το δεις.Ακόμα και κενό να είναι θυμίζει την ιστορία του βασιλιά και του ράφτη.Θα σε πείθω πως είναι απο κόκκινο βελούδο και πανέμορφο όσο κι εσύ.
Κι όταν όλα σωπάσουν και μείνεις εσύ να κοιτάζεις με απορία ή και θαυμασμό θα σου γελάσω και θα σου φύγω.
Γιατί απλά δε θα 'χω τίποτα άλλο να κάνω.


Κράτα σημειώσεις.



Καπνίζω αργά ,πάντα στριφτά αλλά δεν ξέρω να στρίβω.
Ούτε και θα μάθω ποτέ.Αδιάφορο κατόρθωμα.
Δεν ανταλλάσσω την ηδονή του να σε βλέπω να το κάνεις εσύ για μένα.
Να νοιώθω το σάλιο σου στον καπνό και στο στόμα μου για ώρα.
Κι εσύ να το αγνοείς.Να μην ξέρεις πως σε φιλώ αργά και σε νοιώθω για ώρες(ίσως στιγμές να ναι) ολόκληρες.





Μιλώ αόριστα διότι σκέφτομαι κι αόριστα.


Αδιάφορο επίσης αν καταλαβαίνεις ή όχι.




Μη θυμώνεις.



Μάθε ν' ακούς.


Μάθε να μαθαίνεις εμένα.



.......



Δεν ξεπουλιέμαι κι ούτε πρόκειται.

Σε δέκα χρόνια θα μιλώ το ίδιο αβίαστα και θα αφήνω να με γαμάνε αόριστα ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Πολύ απλά διότι εγώ κερδίζω οργασμό συναισθημάτων - θετικά ή αρνητικά-.

Πίνω μέχρι να συρθώ στο πάτωμα και αφήνω τον οποιοδήποτε να με δει.
να ντραπώ για ΤΙ?
Παρά μόνο για τη μικρότητα σου που ίσως αγαπήσω.



Σσσσςς....Κραυγάζω τώρα.



Χαμόγελο.




Και τσιγάρο σου.




Καλημέρα μου.

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Βροχοποιός





Όταν ήμουνα μικρός
Μες στα όνειρά μου ερχότανε
Ένας άσπρος αετός
Με κοιτούσε και θυμότανε
Όταν ήμουνα μικρός
Μες στα κύματα δε μ' ένοιαζε
Αν ο κόσμος είναι απλός
Ή αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε
Διαμαντένιος ο ουρανός
Τ' άστρα στα μάτια της γυαλίζανε
Διαμαντένιος ουρανός
Οι φωνές μου ψιθυρίζανε
Όταν πέρασε ο καιρός
Μου 'πε πως δε θα ξαναρχότανε
Ο πρώτος κεραυνός
Από μακριά ακουγότανε
Έγινα βροχοποιός
Γιατί τα δάκρυα στερέψανε
Πάλι αστράφτει, κοίτα φως
Νιώθω σαν να με μαγέψανε
Έρχεται ο βροχοποιός
Πες του πως τίποτα δε χάθηκε
Μη λυπάσαι, κλαίει αυτός
Από έρωτα τρελάθηκε
Έρχεται ο βροχοποιός
Γιατί τα δάκρυα στερέψανε
Μη λυπάσαι, κλαίει αυτός
Νιώθω σαν να με μαγέψανε
Όταν ήμουνα μικρός
Όλοι λένε πως ξεχνιόμουνα
Στη βεράντα εκεί στο φως
Με κοιτούσες που κοιμόμουνα




Διαμαντένιος Ουρανός κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Αθήνα.



"Θα πάρεις το μετρό ,θα κατέβεις εκεί,θα πάρεις λεωφορείο ή τραμ για τρεις στάσεις θα στρίψεις δεξιά και στο σπίτι με τα κυκλάμινα θα ρωτήσεις που βρίσκεσαι.Αν σου πουν Αθήνα ,είσαι ακόμα εντός σχεδιου πόλης και βρίσκεσαι σε καλό δρόμο."


Πρώτο ταξίδι στην ενήλικη ζωή και υπάρχουν σημαντικές υποψίες πως πεταλούδες και σκόροι κόβουν βόλτες μεταξύ στομαχιού και θώρακα.
Μεγάλη πόλη και άγνωστος ο λόγος για του ταξιδιού.


"Που θα πας?"

"Που θα πάμε ,θες να πεις"

"Θα με πάρεις και μένα?"

"Ε δεν έχω και πολλές επιλογές,είσαι η φωνή μέσα μου"

"Μπορείς να με κοιμήσεις,και να ταξιδέψεις μόνη αυτη τη φορά"

"Και ποιο το νόημα τότε?"

"Υπάρχει νόημα αλήθεια,σε όλο αυτό?"

"......"


Δεν ξέρω τι να ψάξω.Αλήθεια για τι ψάχνουν σε μια μεγάλη πόλη?Μέρος να κρυφτούν ίσως.

Δεν ξέρω τι να περιμένω και για τι να αγωνιώ.Δεν ξέρω αν θα αντέξω να ξανα δώ πρόσωπα που έχω συνδέσει με τον πόνο.Δεν ξέρω αν θα αντέξω να παριστάνω τη φίλη με το καλοσυνάτο χαμόγελο .


Αν ο πόνος ήταν κρασί τι χρώμα θα είχε?


Κι αν η αλήθεια κοιμόταν κάπου βαθιά μέσα μας θα ξυπνούσε με ξυπνιτήρι?


"Κοίτα,δεν γίνονται όλα με κάποιο λόγο σ'αυτη τη ζωή."



"Και απο πότε μάθαμε ρήσεις και αποφθέγματα για τη ζωή μικρή μου?"


"Με βοηθούν να βγάλω τη μέρα"




Κι αν η λογική ερωτευόταν το παράλογο,το παιδί τους θα το ονόμαζαν έρωτα?


Και γιατί η αστερόσκονη παύει να λάμπει αφού τη δεις?Της κλέβεις την ψυχή?



"Ξανα σκέψου το."



"Ξανα κοιμήσου."

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

CellarDoor


Ευαίσθητα μάτια.

Τι σκατά.

Μισό να δούμε.

Φτιαγμένα για να κοιτούν.ή μήπως να βλέπουν?

ευαίσθητα?Από που κι ως που?


Ξανά.Φτιαγμένα για να βλέπουν ή να κοιτούν και ευαίσθητα.

Μαλάκας Σαδιστής.

Καλά το χα πει.


Πόρτα .Πόρτα. Πόρτα.

Κελαριού πόρτα.

Εγγής διαφορά?!Ακούω ,ακούω προτάσεις.


-Σκοτάδι.

και σκόνη ίσως.

Αλήθεια!Σκόνη?σΚοΝη!΄


Λοιπόν,βρίσκεσαι μονίμως σε μία κατάσταση μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας.Αναζητάς την απλότητα και καταλήγεις πάντα στο άλλο άκρο διότι κάποιος σχιζοφρενής παράγοντας -συνήθως ο εαυτός σου-απαξιεί να σε κινητοποιήσει!

Συμπερασματικά,καταλήγεις να πιστεύεις σε αερικά και τρικυμιασμένους ,σε εραστές και ερωμένες και ξεχνάς το πιο βασικό!

Το ρολόι σου πάει πάντα λάθος.




Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

εεε....συγνωμη!


Μικρό μου,


πόσες διαστάσεις έχει το ΤΕΛΟΣ?

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

Ταξική συνείδηση.


Καλημέρα!Ξύπνησες?


όχι,όχι.Δεν έχει ζωή σήμερα.όλα είναι όπως χθές.Το ίδιο μαύρα το ίδιο απαίσια.


Φόβος?όχι όχι!Δεν έμεινε.Μας τελείωσε μαζί με τη ζάχαρη και τον καφέ.Θα πρέπει να δανειστείς λίγο ίσως απο τον γείτονα(?)


Ναι καρδιά μου.Μόνοι μας είμαστε και χαζεύουμε παρέα αυτό που μας μάθαν να φοβομαστε.


Γιατί όταν γεννιόμαστε δε μας λεν πως όλα είναι πιο δύσκολα όταν αναπνέεις?


Γιατί μαθαίνουμε να λέμε "μαμά" και "μπαμπά" και όχι "κωλο-ζωή"?


Είναι διαπίστωση θα μου πεις που αργά ή γρηγορα την κάνεις και μόνος.


ή μήπως όχι?


Υπάρχουν λέει άνθρωποι(ναι ναι καλά διαβασες ,άνθρωποι !) που ζουνε!

Παραμυθάκι μοιάζει κι αυτό.Μαζί με τον πριγκηπα με το άσπρο άλογο και την Ραπουνζέλ στο κάστρο.



Το ίδιο χάλια με χθές θα είναι το αύριο,και κάπου εδώ φτάνω σε σημείο να αναρωτιεμαι γιατί διαχωρίζουμε τις μέρες .


Αυτό που αγαπάς εσύ απο μένα εγώ το ονομάζω φτήνια και στο πετάω στα μούτρα.Δε θα πιστέψω πια ξανά σε σένα ή και σε μένα.Στο "μας"θα καγχάζω και θα σου φωνάζω "Σβήσε το τσιγάρο σου" και εξαφανίσου.


Καλημέρα είπα?

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008

SOS.


Συνεχιζόμενος πνιγμός.
Βαρετός έως αποκρουστικός.Δεν αντέχομαι.Το ξανα λέω.

Είμαι κάπου μεταξύ ονείρου και εφιάλτη με κλίση στον 2ο.

Είμαι κάπου μεταξύ Αριάδνης και Ρωξάνης με κλίση σε καμία.

Αναλώθηκα και τελικά είχε δίκιο εκείνη η ψυχή με τα τρυκιμιασμένα χείλη.Δεν κατάφερα να πείσω κανέναν -ούτε καν εμένα- ότι αναζητώ την ευτυχία ή κάτι τέλος πάντων που να την θυμίζει.Χαζή μικρή μου Άρια.Σε μαλώνει το πλέον ανάξιο άτομο αυτού του κόσμου.Ο εαυτός σου.Πόσο πιο κάτω!

Άνοιξα το φως απότομα και περίμενα να δω μπροστά μου κάτι απο κείνον.Μόνο κάτι απο μένα είδα(φτήνια) και τίποτα απο κανέναν άλλο.Χώθηκα κάτω απο το μαξιλάρι μου και το παρακάλεσα με όση καλοσύνη έχει πρόχειρη να με κρύψει να μη με βρίσκει κανείς.Τού έταξα και καινούρια μαξιλαροθήκη αλλά εκείνο απλά χαμογέλασε πικρά και μου θύμισε πως μόνο όνειρα είναι σε θέση να κρύψει ,άντε και καμιά φοβία αλλά κι αυτή όχι για καιρό,γιατί φωνάζει και στριγκλίζει και αρχίζει και φανερώνεται μόνη της.Τι ξετσίπωτη!

Κλείνω τα μάτια μου και αγγίζω τα βλέφαρα λες και θα πάρω κάτι αυτό που κλωτσάει απο μέσα.Κι ύστερα σκέφτομαι μαλακίες του τύπου "Δε μου αξίζει όλο αυτό".Και ξανα παραμυθιάζομαι πως ο πόνος είναι παροδικός και περνάει πάντα γιατί κάποιος ή κάτι θα σε σώσει απο κείνον.

Δεν θέλω άλλα παραμυθάκια ,ιστοριούλες και συννεφάκια.

Απαρνιέμαι τη φύση μου για κάτι αληθινό.Παρακαλώ να μην είναι λίγο.




......




Κι ύστερα άργησε να ξημερώσει.



Υ.Γ.Αν πέθανα κι αυτή είναι η κόλαση,κάποιος μεγάλος μαλάκας σαδιστής την έχει καλοφτιάξει.

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2008


Αν σε ρωτήσω και σήμερα σε τι πιστεύεις θα μπορέσεις να μου απαντήσεις?

μην αγχώνεσαι.έχεις άπλετο χρόνο.Όσο ακριβώς θα μείνω κοντά σου.


Σσσσς!Ακούς φωνές?!Όχι...όχι σου λέω δεν είναι ιδέα μου!

Γιατί στην τελική να είναι όλα ιδέα μου?

Δική σου ιδέα και δημιούργημα είναι αυτή η μαλακία που ονομάζεις κόσμος και πραγματικότητα.

Κόσμος και πραγματικότητα

Κόσμος και πραγματικότητα.

Κόσμος και ....


......


Είναι τόσο βαθιά ριζωμένο αυτό το συναίσθημα μέσα μου,που δε θα φύγει ποτέ φοβάμαι.και το αισθάνομαι τόσο βαθιά ως εγώ μου,που νομίζω πως αν σφιχτώ λίγο θα ματώσει και θα μου αποκλείσει την περίπτωση ίασης.


Πότε θα μάθω να μην λειτουργώ με εικόνες?

να μην αγαπώ γαλλικές ταινίες ?

να απεχθάνομαι τις σοκολάτες ,και να αγαπώ λίγο (τόσο δα)κι εμένα?


Δεν καταλαβαίνω πολλά από σένα, δηλαδή από μένα, δηλαδή απο εμάς, δηλαδή τίποτα.


Μεθυσμένη ίσως να τα καταφέρνω καλύτερα και ερωτευμένη να λειτουργώ ελατωματικά.


"Αλλαγές δε γίνονται δεκτές κλπ κλπ κλπ."


Γιατί ψυχή μου όταν μάθεις να απαντάς καλά ,μονάχα όταν δεν πονάς,τότε συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχεις.Τόσο απλό.

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

Χαζή Άρια.









Μισό λεπτό ....
Μισό...
ΜΙΣΟ ΛΕΜΕ!

έχω ταμπέλα ΞΕΠΟΥΛΑΜΕ?
Βαρέθηκα,σιχάθηκα αγανάκτησα και καμιά εικοσαριά ακόμα ρήματα παρόμοιου τύπου.
Τα ίδια και σήμερα.Ίσως λίγο πιο μπερδεμένα ,συγκεχυμένα προδομένα και πάει λέγοντας.
Ωμά!Χιλιοπροτιμώ το ωμά από το ώριμα ,το τρυφερά από το ρομαντικά και το εσύ από το εγώ.Κάποια κατάρα θα κουβαλάω βαριά κι ασήκωτη την οποία μόνο κάτι αράχνες έχουν μάλλον εντοπίσει.
Απόλυτα και Τίποτα.
Ικανοποιημένη?
.... Όχι?!
Χαζή!


Δεν μπορώ αυτό το "ξανά"
Με σκορπάει,με διαμελίζει.
Δεν αντέχω ούτε το "πάλι και πάλι".
Με συρρικνώνει και με μηδενίζει.

Και το γαμώτο...σήμερα αισθάνομαι καλύτερα....