Αλήθεια δεν πίστευα στο Θεό και στους έρωτες μέχρι που έχασα την πίστη μου σε μένα.
Έπειτα συνέχισα...και έπαψα να καταφεύγω και σε αυτά και κατέληξα άπιστη στείρα και σκονισμένη με σπέρμα μυρίων.
Αν αποτελεί μέρος μου κάτι πια είναι αυτή η ατελείωτη μοναξιά ,που όπως λέει κι ο Μπάμπης(όχι ο Σουγιάς) δεν είναι παρά μόνο ιδέα μου.Αισθάνομαι δηλαδή μόνη επειδή το θέλω.Μα εγώ δε θέλω να αισθάνομαι μόνη όταν έχω κάποιον δίπλα μου και αγκαλιάζω αλλά τότε είναι που εντείνεται η κατάσταση και μένω εγώ να κοιτώ το κενό κι ο Χ δίπλα μου να αναρωτιέται τι σκατά έχω (πάλι) πάθει.
Ατελείωτες ώρες ξαπλωμένη,καθισμένη,λαχανιασμένη και απογοητευμένη πάνω σε ένα κρεββάτι αρκετά μικρό για να υποχρεώνεται κάποιος να μ' έχει αγκαλιά κι αρκετά μεγάλο για να χωράει όλη την απελπισία μου.
Και βλέπεις αυτό είναι το οξύμωρο με τα κρεβάτια.Δεν έχουν 3τρεις μόνο διαστάσεις.Αλλάζουν και πολλαπλασιάζονται με τους λυγμούς που πνίγεις σε βρώμικα σεντόνια κάθε φορά αφού αποχωρήσει, με τη στάχτη από τα τσιγάρα του που απλώνεις στα χέρια σου και πασαλείβεις μέχρι να τον νιώσεις ξανά κάπου εκεί κοντά.
Περίεργο πράγμα τα τσιγάρα σαν τα κρεβάτια κι αυτά.
Αν δεν γλείψεις την γόπα του τελευταίου τσιγάρου ,που έκανε πριν σε φιλήσει πως να νιώσεις τι θα πει αισθησιασμός και ηδονή και μοναξιά μοναξιά μοναξιά.
Κάποτε ονειρευόμουν τη στιγμή που κάποιος θα με γαμούσε κι έπειτα θα έλεγε πως έχει δει αρκετά και θα επέμενε.Στο γνώριμο αυτό πήδημα που μόνο εγώ κι εκείνος θα κατανοούσαμε.Αλλά πως να φυλακίσεις ένα γαμήσι στο μυαλό και στο σώμα μιας τρελής με μανίες;;
Σκέφτομαι λοιπόν πως είναι καιρός να φύγω.Να πάω μόνη εκείνο το ταξίδι στη Σαμοθράκη και να αφήσω τον εαυτό μου να πνιγεί κάτω από τον ήλιο τα αστέρια τα δέντρα και την ατέλεια του.
Η ώρα έχει πάει τρεις ανεβαίνω και πάλι σκαλιά, ανακατεύω και πάλι εσώψυχα και γράφω σε ένα σημειωματάριο που έχω αποφασίσει ξανά και ξανά πως θα κάψω.Πάντα αναβάλλεται η εκτέλεση.
Παίρνει χάρη από το μισό μου που μισώ.
Μακραίνω και νύχια πια,για να ξεγελώ και να μην ξέρει πια κανείς πως ίσως και να χω κάποια σχέση με τη μουσική.Αποφάσισα να τα βάφω ένα χυδαίο κόκκινο και μ' αυτά να ξύνω την ψυχή και την ηθική μου.
Κι έπειτα θα μου πεις "τι στο διάολο πάει να πει ηθική",και εγώ θα σου πω πως είναι ανήθικο να μου κάνεις αυτή την ερώτηση γιατί ξέρεις πως η απάντηση μου δε θα σου αρέσει.
Αυτή τη φορά δάγκωσα χείλη και επέμεινα.Δεν θα κυλήσω δε λένε?
Θα φορτώσω το στομάχι μου με τσιμέντο να αντέχει στις κακοτοπιές μου και θα ανακοινώσω με μεγάλη χαρά...το πόσο δυνατή τελικά μπορεί να είμαι.
(δεν με πιστεύω)
