Ταξική συνείδηση.

Καλημέρα!Ξύπνησες?

όχι,όχι.Δεν έχει ζωή σήμερα.όλα είναι όπως χθές.Το ίδιο μαύρα το ίδιο απαίσια.

Φόβος?όχι όχι!Δεν έμεινε.Μας τελείωσε μαζί με τη ζάχαρη και τον καφέ.Θα πρέπει να δανειστείς λίγο ίσως απο τον γείτονα(?)

Ναι καρδιά μου.Μόνοι μας είμαστε και χαζεύουμε παρέα αυτό που μας μάθαν να φοβομαστε.

Γιατί όταν γεννιόμαστε δε μας λεν πως όλα είναι πιο δύσκολα όταν αναπνέεις?

Γιατί μαθαίνουμε να λέμε "μαμά" και "μπαμπά" και όχι "κωλο-ζωή"?

Είναι διαπίστωση θα μου πεις που αργά ή γρηγορα την κάνεις και μόνος.

ή μήπως όχι?

Υπάρχουν λέει άνθρωποι(ναι ναι καλά διαβασες ,άνθρωποι !) που ζουνε!

Παραμυθάκι μοιάζει κι αυτό.Μαζί με τον πριγκηπα με το άσπρο άλογο και την Ραπουνζέλ στο κάστρο.

Το ίδιο χάλια με χθές θα είναι το αύριο,και κάπου εδώ φτάνω σε σημείο να αναρωτιεμαι γιατί διαχωρίζουμε τις μέρες .

Αυτό που αγαπάς εσύ απο μένα εγώ το ονομάζω φτήνια και στο πετάω στα μούτρα.Δε θα πιστέψω πια ξανά σε σένα ή και σε μένα.Στο "μας"θα καγχάζω και θα σου φωνάζω "Σβήσε το τσιγάρο σου" και εξαφανίσου.

Καλημέρα είπα?