Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008

SOS.


Συνεχιζόμενος πνιγμός.
Βαρετός έως αποκρουστικός.Δεν αντέχομαι.Το ξανα λέω.

Είμαι κάπου μεταξύ ονείρου και εφιάλτη με κλίση στον 2ο.

Είμαι κάπου μεταξύ Αριάδνης και Ρωξάνης με κλίση σε καμία.

Αναλώθηκα και τελικά είχε δίκιο εκείνη η ψυχή με τα τρυκιμιασμένα χείλη.Δεν κατάφερα να πείσω κανέναν -ούτε καν εμένα- ότι αναζητώ την ευτυχία ή κάτι τέλος πάντων που να την θυμίζει.Χαζή μικρή μου Άρια.Σε μαλώνει το πλέον ανάξιο άτομο αυτού του κόσμου.Ο εαυτός σου.Πόσο πιο κάτω!

Άνοιξα το φως απότομα και περίμενα να δω μπροστά μου κάτι απο κείνον.Μόνο κάτι απο μένα είδα(φτήνια) και τίποτα απο κανέναν άλλο.Χώθηκα κάτω απο το μαξιλάρι μου και το παρακάλεσα με όση καλοσύνη έχει πρόχειρη να με κρύψει να μη με βρίσκει κανείς.Τού έταξα και καινούρια μαξιλαροθήκη αλλά εκείνο απλά χαμογέλασε πικρά και μου θύμισε πως μόνο όνειρα είναι σε θέση να κρύψει ,άντε και καμιά φοβία αλλά κι αυτή όχι για καιρό,γιατί φωνάζει και στριγκλίζει και αρχίζει και φανερώνεται μόνη της.Τι ξετσίπωτη!

Κλείνω τα μάτια μου και αγγίζω τα βλέφαρα λες και θα πάρω κάτι αυτό που κλωτσάει απο μέσα.Κι ύστερα σκέφτομαι μαλακίες του τύπου "Δε μου αξίζει όλο αυτό".Και ξανα παραμυθιάζομαι πως ο πόνος είναι παροδικός και περνάει πάντα γιατί κάποιος ή κάτι θα σε σώσει απο κείνον.

Δεν θέλω άλλα παραμυθάκια ,ιστοριούλες και συννεφάκια.

Απαρνιέμαι τη φύση μου για κάτι αληθινό.Παρακαλώ να μην είναι λίγο.




......




Κι ύστερα άργησε να ξημερώσει.



Υ.Γ.Αν πέθανα κι αυτή είναι η κόλαση,κάποιος μεγάλος μαλάκας σαδιστής την έχει καλοφτιάξει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: