Αθήνα.

"Θα πάρεις το μετρό ,θα κατέβεις εκεί,θα πάρεις λεωφορείο ή τραμ για τρεις στάσεις θα στρίψεις δεξιά και στο σπίτι με τα κυκλάμινα θα ρωτήσεις που βρίσκεσαι.Αν σου πουν Αθήνα ,είσαι ακόμα εντός σχεδιου πόλης και βρίσκεσαι σε καλό δρόμο."

Πρώτο ταξίδι στην ενήλικη ζωή και υπάρχουν σημαντικές υποψίες πως πεταλούδες και σκόροι κόβουν βόλτες μεταξύ στομαχιού και θώρακα.

Μεγάλη πόλη και άγνωστος ο λόγος για του ταξιδιού.

"Που θα πας?"

"Που θα πάμε ,θες να πεις"

"Θα με πάρεις και μένα?"

"Ε δεν έχω και πολλές επιλογές,είσαι η φωνή μέσα μου"

"Μπορείς να με κοιμήσεις,και να ταξιδέψεις μόνη αυτη τη φορά"

"Και ποιο το νόημα τότε?"

"Υπάρχει νόημα αλήθεια,σε όλο αυτό?"

"......"

Δεν ξέρω τι να ψάξω.Αλήθεια για τι ψάχνουν σε μια μεγάλη πόλη?Μέρος να κρυφτούν ίσως.

Δεν ξέρω τι να περιμένω και για τι να αγωνιώ.Δεν ξέρω αν θα αντέξω να ξανα δώ πρόσωπα που έχω συνδέσει με τον πόνο.Δεν ξέρω αν θα αντέξω να παριστάνω τη φίλη με το καλοσυνάτο χαμόγελο .

Αν ο πόνος ήταν κρασί τι χρώμα θα είχε?

Κι αν η αλήθεια κοιμόταν κάπου βαθιά μέσα μας θα ξυπνούσε με ξυπνιτήρι?

"Κοίτα,δεν γίνονται όλα με κάποιο λόγο σ'αυτη τη ζωή."



"Και απο πότε μάθαμε ρήσεις και αποφθέγματα για τη ζωή μικρή μου?"


"Με βοηθούν να βγάλω τη μέρα"

Κι αν η λογική ερωτευόταν το παράλογο,το παιδί τους θα το ονόμαζαν έρωτα?


Και γιατί η αστερόσκονη παύει να λάμπει αφού τη δεις?Της κλέβεις την ψυχή?



"Ξανα σκέψου το."

"Ξανα κοιμήσου."