Balloon goodbye.

Το μακρινό Περού θα αρχίσει να μου λείπει.Μειωνόμαστε οι συνοδοιπόροι.
Λυπάμαι που είμαι αρκετά εγωίστρια για να το αναφέρω.Και λυπάμαι ακόμα πιο πολύ που δεν έχω καταφέρει ακόμα να βάλω όρια στους συναισθηματισμούς μου.
Αλλά υποθέτω πως είχα συνηθίσει στο να μετρώ πλάτες εραστών κι όχι φίλων.

Θα αρχίσω να επιστρατεύω μηνύματα περιστεριών και καπνού,βεγγαλικών,ανέμων και μπουκαλιών καλά ασφαλισμένων και πλεούμενων εις τας θάλασσας.
Ίσως να αφήνω και μερικά μπαλόνια...αλλά είναι επισφαλή αυτά.Κι όταν σκάνε κάνουν κρότο.

Υποθέτω πως θα συνηθίσω.
Άλλωστε δεν μπορεί να ναι τόσο άσχημη η σιωπή στην ολότητα της.Κάτι ίσως να μ'αρέσει.

Λυπάμαι που δεν θα υπάρχουν πια τα πολύωρα τηλεφωνήματα στην καθημερινότητα μου ,ούτε οι νυσταγμένες καλημέρες με το πρόγραμμα της ημέρας.

Μα πιο πολύ λυπάμαι για την πολυθρόνα που θα περιμένει πάντα στο Περού,και κανείς ποτέ δε θα καταφέρει να τη γεμίσει όπως το κορίτσι μου ,με τα πορτοκάλια.



Δεν ξέρω τι θα απογίνει η "Ηλιόλουστη".Υποθέτω πως θα λάμψει.

δε ξέρω τι θα απογίνω εγώ.

υποθέτω πως θα σβήσω.